Stations

Stations hebben bij mij heel lang mistroostige gevoelens opgeroepen. In 1991 schreef ik na een bezoek aan het station van Hasselt:

Zoveel jaren later ruikt het
hier nog steeds
naar jongetjes van elf,
wat zij op zondagavond
in de trein naar kostschool
leerden
was afscheid nemen,
één van de weinige vakken
waarvoor ik
ruim voldoende kreeg

Mijn oudste zoon was toen elf. Ik moest er niet aan denken dat ik hem op zondagavond met zijn koffertje op de trein van Maastricht naar Weert of Venlo zou zetten om hem een maand later weer thuis te zien komen. Mettertijd - met het ouder worden van mijn zonen?- verdween mijn neerslachtigheid in stations. Tegenwoordig stap ik zelfs iedere woensdag vrolijk in de trein naar het twee uur verderop gelegen Utrecht om op mijn kleindochter te passen!