De eerste maanden van mijn verblijf in het Missiecollege voelde ik me blijkbaar dermate op mijn gemak dat ik als elfjarige opeens weer geregeld 's nachts in bed plaste. De pater-surveillant gebood me om bij de eerste sortie - rond Allerheiligen - thuis een zeil te vragen ter bescherming van de matras. Dat deed ik niet, omdat ik het niet wilde of durfde. De boze surveillant legde na de herfstvakantie een hard, krakend stuk plastic in mijn bed. Korte tijd later was ik gelukkig verlost van mijn enuresis nocturna. Het stuk plastic werd verwijderd en ik hoefde rond middernacht niet meer gewekt te worden om op weg naar de w.c slaapdronken lotgenoten tegen te komen.
